Val van het West-Romeinse Rijk (457 tot 476 n.C.)

Aanvankelijk beschouwden de leiders van de Germaanse invallers zich als 'gouverneurs' van de keizer en 'verdedigers' van de Romeinse bewoners in hun gebieden die formeel onder de West-Romeinse keizer en de Oost-Romeinse keizer van Constantinopel stonden. In de praktijk waren het onafhankelijke koninkrijken die het begin markeerden van de latere West-Europese staten.

In 476 verdween ook de titel van West-Romeinse keizer toen de Germaanse legerleider Odoaker de laatste West-Romeinse keizer Romulus Augustulus in Ravenna afzette.

Odoaker had de optie om weer een nieuwe marionet als 'keizer' te installeren of zich rechtstreeks 'onder het bewind' van de nog altijd machtige Oost-Romeinse keizer Zeno van Byzantium te plaatsen. Keizer Zeno liet aan Odoaker de keus. Deze koos voor het laatste en stuurde de keizerlijke insignes en attributen naar Constantinopel terug en noemde zichzelf voortaan koning van Italië terwijl hij voor de Oost-Romeinen hun 'gouverneur' en 'plaatselijke bevelhebber' was.

In het gebied rond Lutetia (tegenwoordig bekend als Parijs) hield een 'Romeinse generaal' (Syagrius) het nog wat langer uit. Pas in 486 besloten de Franken - na 130 jaar bondgenootschap - onder koning Clovis dat het nu wel welletjes was en veroverden het laatste stukje Romeinse Rijk in West-Europa in het Île-de-France.

De laatste keizers tijdens deze periode waren:

• Majorianus (457 - 461 n.C.)
• Libius Severus (461 - 465 n.C.)
• Anthemius (467 - 472 n.C.)
• Olybrius (472 n.C.)
• Glycerius (473 - 474 n.C.)
• Julius Nepos (474 - 475 n.C.)
• Romulus Augustulus (475 - 476 n.C.)